Het verhaal van volwassen ervaringsdeskundige Annelies
[bs_row class=”row”][bs_col class=”col-sm-4″]Annelies, 30 jaar
Annelies is 30 en voelt zich nergens thuis. Ze heeft dat gevoel al heel lang en is geneigd om rond te zwerven en zich van niemand iets aan te trekken. Ze woont op een appartement maar onderhoudt het niet goed. Er is een huurschuld ontstaan omdat ze haar geld impulsief uitgeeft aan kleding en snoep. Ook gebruikt ze regelmatig te veel alcohol en is ze bekend met drugsgebruik (cocaïne en marihuana), hoewel dat gelukkig maar bij periodes is. Toch reageert ze zich altijd wel op zichzelf af door teveel te eten (hoewel ze broodmager is) en door zichzelf pijn te doen (met haar hoofd tegen de muur bonken en zichzelf krassen op armen en buik).
Ze heeft wel eens een vriend maar is bang voor de seksuele relatie. Ze sluit zich dan in zichzelf op, waarbij ze zich als van bovenaf bekijkt en niet meer in haar lichaam is. Ze heeft vaak het idee dat anderen er alleen maar op uit zijn om misbruik van haar te maken en ze heeft geen idee waarom. Deze relaties zijn in het verleden regelmatig ontaard in boosheid en geweld. Nu trekt ze zich vaker terug om dit te voorkomen en laat zich negatief uit over zichzelf en de andere mensen. Ze heeft al een paar keer geprobeerd om een einde aan haar leven te maken, zonder succes. Het liefste wil ze ergens bij horen, dingen samen doen, maar deze kant laat ze zelden of nooit toe. In plaats daarvan vervalt ze al gauw weer in impulsief negatief gedrag of provoceert zij weer afwijzing. Ze zegt: “Soms denk ik wel eens: het is maar beter zo, want ik kan hier toch niets aan veranderen”, maar soms wil ze ook uit deze patronen leren kunnen ontsnappen. Dat is een moeilijke weg die ze niet alleen weet te vinden of te bewandelen.
Mogelijke behandeling: Schematherapie volwassenen
[/bs_col][bs_col class=”col-sm-4″]Joanne, 45 jaar
Joanne is 45 en is een alleenstaande moeder van drie kinderen. Ze is als kind mishandeld. Ze wilde heel graag kinderen en zet zich zeer voor hen in. Ze voelt zich door de kinderen vaak afgewezen. De oudste dochter van 17 is sinds een jaar uit huis, nadat er ruzie was ontstaan over haar vriend, die Joanne niet goed voor haar vond omdat hij steeds haar geld innam. Er is een OTS opgelegd en sindsdien woont haar dochter in een pleeggezin. Joanne is hier erg boos over en maakt zich nog steeds erge zorgen om haar dochter. Tegelijkertijd is zij ook boos op haar en voelt zich afgewezen. De middelste jongen is zeer opstandig, druk en agressief al van kinds af aan. Joanne doet haar best, maar ze verliest soms haar geduld waarbij ze hem uitscheldt en hij agressief kan worden. Ze is bang voor hem. Haar jongste dochter is 14. Zij spijbelt steeds vaker en haar schoolresultaten worden steeds slechter. Joanne wil dat het goed met haar gaat. Ze legt haar strikte grenzen op en zwaardere straffen, zoals een maand huisarrest en ze schreeuwen of zwijgen tegen elkaar. Op een ander moment kan zij zeer toegeeflijk zijn. Cindy is al eens weggelopen en blijft dan bij haar vriend. Joanne is bang dat zij deze keer weg zal blijven.
Er is thuis steeds meer ruzie en Joanne voelt zich afgewezen. Ze heeft een zelfmoordpoging gedaan omdat ze het niet meer zag zitten. Bureau jeugdzorg is voor alle drie de kinderen betrokken. Joanne voelt zich door de gezinsvoogd niet begrepen en slecht behandeld. Zeker nu deze een time-out opname voor haar jongste dochter Cindy heeft voorgesteld. Zij heeft het idee dat zij een moeilijk mens is en totaal gefaald heeft als moeder en dat de gezinsvoogd dat ook zo ziet. Zij voelt zich niet serieus genomen, omdat de gezinsvoogd een paar keer te laat was: ‘ze doet ons erbij omdat het moet’. Joanne denkt soms dat het allemaal niet meer hoeft, dat zij er maar beter niet meer kan zijn, tegelijkertijd wil zij graag een beter contact met haar kinderen, maar ze denkt niet dat dit haar alleen zal lukken en vertrouwen in de jeugdhulpverlening heeft ze niet meer, die vinden haar een lastige zeurpiet. Ze wil ondersteuning en het tegelijkertijd zelf kunnen blijven doen. Ze wil niet opnieuw een kind in een OTS-regeling.
Mogelijke behandeling:
Multi Systeem Therapie Child Abuse & Neglect (MST-CAN)
[/bs_row] [bs_row class=”row”]
[bs_col class=”col-sm-4″]Nicole, 34 jaar
Nicole is 34 en heeft een gezin met twee kinderen. Ze voelt zich somber en leeft in constante strijd met haar man Marc en beiden overwegen om de relatie te beëindigen. Ze beschuldigen elkaar ervan de oorzaak te zijn van de steeds terugkerende ruzies. Nicole heeft echter besloten om er nu zelf werk van te gaan maken en in therapie te gaan. Ze is vastbesloten om haar eigen aandeel in de problemen tot een oplossing te brengen, zelfs als ze hiervoor moet worden opgenomen in een kliniek. Ze beseft dat er in veel relaties iets verkeerd gaat tussen haar en anderen en dat dat waarschijnlijk te maken heeft met wat ze vroeger thuis heeft meegemaakt. Ze is eigenlijk bang dat de spanningen thuis die nooit opgelost raakten, maar wel chronisch tot een nare sfeer en veel onveiligheid geleid hebben, haar altijd zullen blijven achtervolgen, zoals nu in haar relatie met Marc. Soms neemt Nicole de kinderen mee naar haar ouders om de situatie thuis een tijdje te kunnen ontvluchten. Maar sinds kort begint haar werk er ook onder te lijden. Nicole staat voor de klas en kan haar aandacht er niet meer bijhouden. Steeds meer tijd overdag vervalt ze in somberheid en gepieker zonder veel resultaat. De angst die ze voelt in haar dagelijkse leven neemt steeds meer toe en ze heeft nu een punt bereikt waarop ze besloten heeft: tot zover en niet verder, nu ga ik aan mezelf werken en ik wil het dit keer grondig doen.
Mogelijke behandeling: Transactionele Analyse
[/bs_col][bs_col class=”col-sm-4″]Eva, 33 jaar
Eva is 33. Haar leven is één grote puinhoop en dat is eigenlijk altijd al zo geweest. Of zo lijkt het toch. Het lijkt alsof ze in alles mislukt: geen baan kunnen houden, geen man kunnen houden en straks pakken ze ook nog haar kind af. Ze loopt al jaren te knokken om zichzelf recht te houden. Geregeld gaat ze helemaal onderuit. Ze heeft al drie serieuze zelfmoordpogingen ondernomen. Dan denkt ze dat haar dochtertje beter af zou zijn zonder haar. Maar nadien voelt ze zich erg schuldig en schaamt ze zich dat ze zo’n slechte moeder is, omdat ze haar dochter bijna in de steek heeft gelaten. En dus gaat ze maar door. Al jaren helpen drugs en alcohol haar om overeind te blijven. Haar armen staan vol littekens van het krassen. Daar probeert ze wel mee te stoppen sinds ze moeder is, maar dat wil ook niet altijd lukken. Mannen zijn ook een ramp in haar leven. De goeie stoot ze af en met de slechte stort ze zich in onmogelijke relaties, vaak vol geweld. De enige die een beetje constant bleef in haar leven, is haar moeder, al is die relatie nu ook weer niet altijd gezellig te noemen. Het aantal hulpverleners is niet meer op de vingers van één hand te tellen. Vaak kreeg ze te horen dat ze nog niet klaar was voor psychotherapie. Ja, wanneer dan wel?
Mogelijke behandeling: Mentalization-Based Treatment (MBT)
[/bs_col][bs_col class=”col-sm-4″][/bs_col]
[/bs_row]